Wie ben ik?

Al jong wist ik dat ik met mensen wilde werken. Ik werd maatschappelijk werker.

Pas toen ik al een paar jaar in de psychiatrie werkte, hoorde ik voor het eerst van haptotherapie. Ik ontdekte in die tijd dat als ik mensen vroeg wat ze nog eens zouden willen, of waar ze van droomden, ze dat vaak niet konden aangeven. Dezelfde mensen wisten vaak ook niet wat ze voelden. Andersom hetzelfde…als mensen niet konden zeggen wat ze voelden, wisten ze vaak ook de vraag niet te beantwoorden wat ze wilden. Ik begon me af te vragen of er een verband is tussen willen en voelen. In een interne cursus seksuologie kwam het weer naar voren: als mensen niet weten wat ze willen, komt dat omdat ze niet goed voelen… Het is niet toevallig denk ik, dat ik in die periode het boek ‘Vrouwenmantel’ las, van Dieuwke Talma – en daarin kwam ik voor het eerst in aanraking met het fenomeen haptonomie. Zij beschrijft hoe prostituees geholpen worden met behulp van haptotherapie om de opgebouwde ‘beschermlagen om hun gevoel’ steeds verder af te leggen, net als omgeslagen jassen. Daar raakte me, ik werd nog nieuwsgieriger.

Toen ging ik op zoek – zijn daar opleidingen voor? Die bleken er te zijn. Ik bezocht een paar open dagen en daarna heb ik de keuze gemaakt voor een studie bij het Instituut voor Toegepaste Haptonomie, toen nog in Berg en Dal. Voor mij was dat vooral gevoelsmatig de beste plek. Het was hard werken, ook aan mezelf, maar na zo’n 4,5 jaar mocht ik me haptotherapeut noemen.